Gogle na podczerwień – niesamowity sposób na to, aby niewidomi mogli widzieć

Wiele osób niewidomych lub niedowidzących może orientować się w otaczającym ich świecie za pomocą urządzenia zwanego elektronicznym chodzikiem (ETA), który przekształca dźwięk na dotykową informację zwrotną. Niemiecki zespół badawczy opracował alternatywny sposób, aby umożliwić osobom niedowidzącym widzenie światła podczerwonego, co obiecuje poprawić ich mobilność i poczucie orientacji.

W jaki sposób gogle pozwalają niewidomym zobaczyć świat?

Prototypowe gogle opracowane przez Manuela Zahna i Armaghana Ahmada Khana z Uniwersytetu Technicznego w Monachium zapewniają widzenie w podczerwieni osobom niewidomym. Według ich opublikowanych prac, oprócz systemu do tworzenia i wizualizacji trójwymiarowej mapy otoczenia, system jest również wyposażony w ostrzeżenia zwrotne o przeszkodach.

Technologia ta może być pierwszym krokiem w kierunku wykorzystania „sztucznej siatkówki”, aby zapewnić osobom niewidomym widzenie w czasie rzeczywistym.

System wykorzystuje kamery wykrywające światło podczerwone oraz dalmierz laserowy do generowania modelu otoczenia. Informacje te są przetwarzane w celu identyfikacji obiektów i stworzenia mapy 3D wyświetlanej na wewnętrznym ekranie zestawu słuchawkowego.

Naukowcy przetestowali swój system na pięciu uczestnikach z zawiązanymi oczami, których poproszono o rozejrzenie się za różnymi przedmiotami. Odkryli, że noszenie gogli zabierało mniej czasu niż zawiązywanie oczu.

Kolejne kroki obejmują zwiększenie rozdzielczości obrazu i dodanie lepszej informacji zwrotnej (wibracji), aby użytkownicy wiedzieli, co widzą.

Magiczne gogle? Jak to działa?

System składa się z gogli wyposażonych w kamery na podczerwień, które oczywiście mogą działać również bez oświetlenia i mapować otoczenie użytkownika. 25 wibrujących siłowników sygnalizuje fizyczne przeszkody, aby się do nich zbliżyć, zwiększając sygnał w miarę zbliżania się do nich.

Gogle wykorzystują również technikę zwaną echolokacją, która pozwala wykrywać informacje przestrzenne za pomocą dźwięków, które odbijają się od obiektów i wracają do urządzenia. Kamera mierzy, jak szybko dźwięk powraca i jak głośny jest w porównaniu z oryginalnym dźwiękiem emitowanym przez urządzenie – pozwala to określić odległość i orientację obiektów względem użytkownika.

Efekt

Aby zasymulować codzienne doświadczenia osób z dysfunkcją wzroku, stworzyliśmy tor przeszkód, na którym uczestnicy testów mogą się poruszać. Dwa słupy o wysokości jednego metra są oddalone od siebie o dziesięć metrów, bez widocznego światła na ziemi ani nad głową. Niektóre przedmioty gospodarstwa domowego zostały losowo umieszczone w okolicy w nadziei, że nawet widzący uczestnicy natkną się na tor.

Uczestnicy testu osiągnęli 98 procentową dokładność w pokonywaniu zaplanowanego toru przeszkód. Wszystkim pięciu uczestnikom udało się pokonać przeszkody pierwszego etapu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *